Jak powoli odzierano mnie ze złudzeń o Eragonie

Serię Dziedzictwo Christophera Paolini poznałam w szóstej klasie podstawówki. Wtedy jeszcze nie znałam czegoś takiego jak fangirling, po prostu bardzo spodobały mi się te książki o smokach. Uznałam, że to niesamowite, że piętnastolatek (bo tyle lat miał Paolini, gdy napisał pierwszą część, choć wydana została później i po dużych korektach). To był początek mojej przygody z literaturą fantasy. 

Nie powiem - książka mnie wciągnęła. Połykałam wcale nie tak cienkie tomy w ciągu około dwóch dni. Zachwycał mnie tak bogato wykreowany świat, z własną topografią, licznymi państwami, było tam tyle ras, tylu różnych ludzi... Wszystko było nowe i oryginalne.

Dla mnie. 

Bo potem, w pewnych odstępach czasu, zaczęły pojawiać się zgrzyty. Zjawiły się trzy, z czego pierwszy i drugi - około dwa lata temu (w odstępie kilku miesięcy), trzeci - w ciągu ostatnich trzech dni. Postanowiłam je opisać... właściwie z dwóch powodów.

Po pierwsze: jako przestroga dla młodych pisarzy (których w Internecie nie brakuje), by uważali na choćby nieświadome "inspiracje". 

Po drugie: jako dowód, że zapoznanie się z klasykami zmienia sposób patrzenia na wcześniej znaną literaturę. 

1. Ziemiomorze, czyli "każda rzecz ma swoją nazwę" przestaje być nowatorskie...

Ziemiomorze to cykl sześciu powieści autorstwa Ursuli K. Le Guin. Pierwsza z nich, Czarnoksiężnik z Archipelagu, opowiada o przygodach młodego czarnoksiężnika Geda. Jakie to przygody - dowiecie się sami, czytając tę powieść (a naprawdę polecam, jak również dalsze części!). 

Jak rzuca się zaklęcia w świecie Ziemiomorza? Poprzez nazywanie rzeczy ich prawdziwym imieniem, nie tym używanym na co dzień. Ludzie ukrywają swoje prawdziwe imiona, bo znajomość imienia pozwala kontrolować daną rzecz lub istotę. Potężny czarnoksiężnik potrafi sam znaleźć imię danej rzeczy.

Jak rzuca się zaklęcia w świecie Eragona? Poprzez nazywanie rzeczy ich prawdziwym imieniem w Pradawnej Mowie. Ludzie nie znają swych prawdziwych imion. Osoba dobrze władająca magią potrafi sama znaleźć imię (lub fragment imienia) swojego, lub też danej rzeczy. (Znającym serię Dziedzictwo przypominam wątek imienia miecza Eragona.)

Zamieszczam mapkę, bo myślę, że może zainteresować ewentualnych fanów. 

2. Władca Pierścieni, czyli te podziały rasowe nie są tak oryginalne...

Utarło się już, że zwinne i tajemnicze elfy biegają po lesie i strzelają z łuku, mając gdzieś sprawy ludzi, a krasnoludy siedzą pod ziemią i kopią. Są też dość grubiańskie i mają brody. To właśnie mistrz Tolkien ukształtował w ten sposób nasz wizerunek tych istot. Wprawdzie inspirował się on kilkoma mitologiami, jednak sam pomysł na wykorzystanie tego w taki sposób był jego.

Cóż, jakoś trzeba Paoliniemu to wybaczyć, nie on jeden czerpał z wizji Tolkiena do swoich celów. Czarę przelał dopiero numer 3...

3. Gwiezdne wojny, czyli Eragon to tak naprawdę Luke Skywalker na smoku.

Wystarczyło mi obejrzenie jednego filmu by zorientować się, że postać Eragona była zerżnięta bardzo mocno inspirowana postacią Luke'a. 

Wiejski chłopak w towarzystwie emerytowanego wojownika wyrusza, by uratować świat, kontrolowany przez złą istotę, która zaczęła w zły sposób korzystać ze swojej mocy. Po drodze występuje zaskoczenie co do tego, kto jest czyim ojcem (na szczęście w Eragonie zostało to poprowadzone inaczej). W którymś miejscu znajduje się również piękne, wojownicze i ważne dla rebelii dziewczę, które należy uwolnić. Ów uczący się chłopak jest ostatnim ze swojego "gatunku", a jego misją po zakończeniu wojny będzie odnowienie grupy, do której sam należy. Wpierw jednak musi nauczyć się cierpliwości i panowania nad sobą, by móc dobrze korzystać ze swej potęgi. 

SPOILERY Z OBU TWORÓW

Dodatkowo chłopiec ma dwóch mistrzów, z czego pierwszy umiera, nauczywszy chłopca podstaw, zaś drugi jest bardzo stary i zaszył się na jakimś odludziu.

KONIEC SPOILERÓW 

Chciałam przypomnieć, że dostrzegłam wszystkie te podobieństwa, mimo że czytałam Dziedzictwo trzy lata temu. 

Po podsumowaniu tych punktów nasunął mi się wniosek: Chris był świrem fantastycznym. Trochę jak ja. Może trochę jak ty. Obejrzał, przeczytał, spodobało mu się... Czy "zainspirował się" świadomie, czy nie, tego nigdy się nie dowiemy. 

Polecam sagę Dziedzictwo jako początek przygody z literaturą fantasy, jednak "starzy wyjadacze" mogą poczuć lekki zawód. Bo co z tego, że czyta się przyjemnie, skoro główny wkład autora to smoki? Fani którejś z wymienionych wyżej serii z pewnością odnajdą podobieństwa. 

A co wy o tym sądzicie? Przesadzam? Zgadzacie się? Jestem ciekawa waszych opinii :-)

Przepraszam też, że tak długo nie ma postów, ale mam strasznego "artblocka". Mam multum pomysłów na posty, ale po rozwinięciu ich okazuje się, że wyszło kompletnie nie tak, jak miało być :(