Nie słucham muzyki

To nie jest do końca tak, że nie słucham żadnej ale to żadnej. Ale po prostu nie mam konkretnej ulubionej. Nie pop, nie rock, nie metal, nie reggae. Nawet nie klasyka. Nie posiadam też ulubionego wykonawcy. Mam nawet problem z rozróżnianiem gatunków muzyki (jasne, metal od popu odróżnię, ale już "podrodzaje"? W życiu!). 

Ale jakoś udaje mi się z tym żyć. 

"Dlaczego masz na telefonie muzykę, której słuchają moi rodzice?" - wypowiedziane ironicznym tonem. Cytat autentyczny. 

"Czego słuchasz?" "Eee, niczego takiego". A czego słuchałam? "Kaczki dziwaczki" z Akademii pana Kleksa. Miałam wtedy 13 lat. 

Przyznaję się bez bicia - nie rozumiem ludzi, dla których muzyka jest wszystkim. "Bez muzyki nie ma życia". Ja tam bym jakoś dała radę. Cicho, nudno? Owszem. Ale żebym miała z tego powodu płakać? E tam. 

Muzyka nigdy nie miała dla mnie większego znaczenia. Nie orientuję się w najnowszych wykonawcach i nie rozpoznaję, czyja piosenka akurat leci w radiu. Kiedy w trzeciej klasie miałam fazę na Hannah Montanę, wprawdzie miałam wszystkie jej piosenki na mp4, ale już koncertu nie byłam w stanie obejrzeć. Każdy teledysk w telewizji jest dla mnie niesamowitą nudą. 

O wiele ciekawsze jest dla mnie czytanie książek, rysowanie, oglądanie filmów. Nie traktuję, i chyba nigdy nie będę, traktować jej jako czegoś odrębnego. Muzyka filmowa na żywo? Bardzo chętnie. Koncert Hansa Zimmera? Marzę i tym! Ale żeby przyjść do domu, włączyć jakąś płytę, siedzieć i po prostu jej słuchać? Umarłabym z nudów. 

Za to jeśli już coś mi się spodoba, mogę tego słuchać w kółko i w kółko. Jedna piosenka powtarzana kilkadziesiąt razy pod rząd. Tylko dwa razy się zdarzyło, że był to jeden wykonawca. Ale to nigdy nie są "normalne" piosenki. A przynajmniej takie, do których przyznałabym się przed każdym. Bo wiecie, jeśli rozmawiam z inteligentną osobą, jak chociażby część moich koleżanek czy internautów czytających tego typu blogi, to powiem, czego akurat słucham. Ale jeśli chodzi o przeciętną osobę w moim wieku... "Bądź sobą, nie wstydź się tego, kim jesteś". Super. Tylko że jeśli mam z kimś przebywać przez tydzień, nie mam ochoty czuć na sobie jego spojrzeń, słyszeć chichotów za plecami.

Mam dziwne wrażenie, że istnieje taki pogląd, że muzyka, której słuchamy, nas określa. Jeśli wiem, czego ten ktoś słucha, to wiem, czy znajdę z nim wspólny język. Jeśli słucha Justina Biebera, to mogę się z niego ponabijać. Jeśli słucha tego, co ja, przybiję z nim piątkę. A jeśli ośmiela się pomylić gatunki muzyki, to jest żałosnym debilem. Przede wszystkim liczy się, czego ta osoba słucha. Nie jego umiejętności, inteligencja czy poglądy, ale to, jaką muzykę lubi.

Jeżeli słucham metalu, to muszę ubierać się na czarno. Jeśli ona słucha One Direction, to jest głupią i napaloną dwunastolatką. Jeśli słucha tego, to ćpa, a jeśli tamtego, to na pewno jest zboczona. Bo przecież to muzyka nas określa. Dlatego "jakiej muzyki słuchasz" to takie mega ważne pytanie. Przecież dzięki temu będziesz wiedzieć, kim jest dany człowiek.

Kiedy mówię publicznie, że generalnie to nie słucham muzyki (bo to prawda. Robię to tylko w podróży i okazyjnie w domu, jeśli mnie akurat najdzie na jakąś piosenkę), patrzą na mnie jak na kosmitę. Co najmniej jakbym powiedziała "hoduję pod łóżkiem pleśń na mojej pizzy z piątych urodzin". Przecież WSZYSCY słuchają muzyki! Jak możesz być taka... inna?

Ale łatwiej jest powiedzieć, że nie słucham wcale, niż wymieniać. Bo ja nie umiem określić jednego rodzaju. I nie chce mi się tłumaczyć i odpowiadać na pytania, jeśli wiem, że i tak nie zrozumieją. Ludzie są wyrozumiali i zdrowo ciekawi tylko w poradnikach. Zaledwie garstka jest na tyle inteligentna, by się czymś zainteresować. By nie popatrzyć na kogoś jak na dziwadło tylko dlatego, że coś lubi.

A czego lubię posłuchać? 

• Piosenek z bajek Disneya. Po polsku, po angielsku, w wykonaniu studia Accantus. 
• Jacka Kaczmarskiego i Jacka Wójcickiego. Mogę pozachwycać się głosem, dykcją, talentem pisarskim... 
• Sabatonu. Kiedyś słuchałam jednej piosenki w kółko, teraz lubię czasem włączyć całą playlistę. 
• Muzyki filmowej. Dominują Piraci z Karaibów i Władca pierścieni. 
• Piosenek "tradycyjnych". Przez pierwsze 10 lat mojego życia moją ulubioną piosenką było "Hej sokoły". Bardzo lubię również pokrewne, a także pieśni patriotyczne. No i te różne ludowe przyśpiewki!
• Piosenek z serialu My Little Pony. Tak, oglądam. Niektóre są naprawdę super!
• Pojedynczych, zupełnie losowych piosenek. Lavender's blue z Kopciuszka, Hallelujah, Agnieszka, Windą do nieba, Kanikuły, Zawsze tam gdzie ty, Skrzydlate ręce, Nic nie może wiecznie trwać, 12 groszy. 
• Klasyki. KOCHAM Odę do radości. Dosłownie uwielbiam. 

Bo choć istnieją ludzie, którzy lubią czytać książki, istnieją ludzie, którzy lubią rysować, istnieją tacy, którzy lubią sport, a nie lubią wf-u, to mam wrażenie, że nie istnieją tacy, dla których muzyka nie jest jednym z kilku sensów życia. 

No cóż, jestem wyjątkiem. 

Wybaczcie, że post jest tak chaotycznie napisany. Mam nadzieję, że coś z niego zrozumieliście.