RECENZJA: Miało być fajnie...

...a wyszło jak zwykle. Tak. To dobre określenie. "Zwykła", "przeciętna" - to dobre sformułowania dla opisania tej książki. W sumie, czego można się spodziewać po młodzieżówce? Rillo, spodziewałaś się wodotrysków?

No... tak. Po tylu pełnych zachwytów recenzjach, po tym wszechstronnym polecaniu (przy stosunkowo niewielkiej kampanii reklamowej w porównaniu np. do Fangirl) oczekiwałam czegoś na miarę Igrzysk śmierci. Ba, nowych Igrzysk śmierci. Lepszych Igrzysk śmierci. 

Autor: Victoria Aveyard

Tytuł: Czerwona królowa 

Data wydania: 2015

Wydawnictwo: Otwarte

Możecie przestać przecierać oczy ze zdumienia. Tak, chodzi o Czerwoną królową. Nie, to nie troll. 

Przy okazji recenzowania Startera wypisywałam wszystkie znane mi młodzieżowe dystopie. Wymienię raz jeszcze: Igrzyska śmierci, Niezgodna, Mroczne umysły, Rywalki, Starter. Więzień labiryntu wlicza się połowicznie, bo nie jest o dziewczynie wzniecającej rewolucję. Ups, spoiler. Ok, to Rywalki w trzech czwartych.

Wyobraźcie sobie, że bierzemy wiadro Igrzysk śmierci, do tego dorzucamy po garści Mrocznych umysłów i Rywalek. Mieszamy to wszystko (nie wyrzucając nawet takich elementów, jak ukochana młodsza siostra...), dorzucamy szczyptę własnej inwencji i robimy z tego książkę. Cóż, chyba to nowy przepis na bestseller, bo tym właśnie jest Czerwona królowa - mieszanką. Przez cały czas lektury miałam nieodparte wrażenie, że to już było.

Co jeszcze przemawia przeciw CK? Cóż, książka określana jako "zaskakująca, z niezwykłymi zwrotami akcji, okazała się być do bólu przewidywalna. Tak, moi drodzy, ona jest PRZEWIDYWALNA. Bo jak inaczej określić powieść, w której zgaduję (i to poprawnie...) kto jest kim, już gdy po raz pierwszy spotykamy tę osobę? Również te "zwroty akcji" to jakaś lipa. Bo jeśli chodzi o zakończenie, to... tak. Wiedziałam. Widać jestem mądrzejsza od Mare.

Początkowo - fajne motto książki. Niestety panna Barrow powtarza je do znudzenia, więc już mi obrzydło. Tak, zrozumiałam, droga autorko. Każdy może zdradzić każdego. Kumam. Serio, ogarniam. Nie żartuję.  

Kolejna rzecz - mdłe postacie. Nudne, bez polotu, płaskie, jednowymiarowe. Pod koniec książki rzygałam już (wybaczcie określenie) Calem i jego relacją z Mare, w ogóle nie wiadomo, co to właściwie miało być. Sama główna bohaterka też jakaś taka dziwna, niezdecydowana. Decyzja króla i królowej to chyba jakaś rozpaczliwa próba wepchnięcia Mare w wir wydarzeń, niestety, przy możliwościach, jakie posiadali władcy, totalnie kretyńska i pozbawiona sensu.

No dobrze, ja tak ciągle o minusach, a jakie są plusy? Czyta się szybko i ciekawie, na pewno akcja się nie wlecze. Ot, przyjemna, lekka lektura, młodzieżówka w typie wyżej wymienionych, nic poniżej, nic ponadto. Skąd te zachwyty? Nie wiem. Może ci ludzie nie czytali tych wszystkich innych książek, a może to ja jestem wybredna.

Jedną postać polubiłam od samego początku (ok, później dwie, ale to byłby duży spoiler). Postacią tą jest Kilorn, przyjaciel Mare. Tak, ten, o którym pisałam na fanpage'u :) Jest taki miły i sympatyczny. Denerwuje mnie to, jak traktuje go Mare. Ale główne bohaterki dystopii są chyba stworzone do tego, żeby irytować czytelnika...

Podsumowując - Czerwona królowa nie jest zła. To po prostu nic nadzwyczajnego. Myślę, że spodoba się osobom, które lubią wymienione przeze mnie młodzieżówki.  Ale... nie spodziewajcie się wielkich fajerwerków i zarwanych nocy. Przyjemnie? Owszem. Niesamowicie, oryginalnie i porywająco? Eee tam.

Ogólna ocena: 6.5/10  

Ciekawostka: Jestem w trakcie czytania Szklanego miecza. Niby miał być jeszcze lepszy od pierwszej części, jak dla mnie jednak jest dosyć nudny. Nawet nie przewidywalny, po prostu taki... blady.